Τόμος Ι του Minnesotum Mare Clarum Το αμερικανικό όνειρο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης

"Στην ομορφιά των κρίνων ο Χριστός γεννήθηκε πέρα από τη θάλασσα, με δόξα στους κόλπους Του που μεταμορφώνει εσάς και εμένα: Όπως πέθανε για να κάνει τους ανθρώπους αγίους, ας πεθάνουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους ελεύθερους" - Julia Ward Howe

Βιβλίο I - Μινεσότα στο χάρτη

«Στέφανος! Ξύπνα!»

«Ωχ-τι;», τραύλισε ο Στέφανος βγαίνοντας από ένα όνειρο.

«Ξύπνα!»

«Ποιος είσαι;» ρώτησε.

«Είμαι πνεύμα. Και είμαι εδώ για να σας δείξω το μέλλον σας», ήρθε η απάντηση.

«Μα γιατί; Και πώς μπορείς να μου δείξεις το μέλλον μου;

«Είναι το θέλημά μου», απάντησε το Πνεύμα.

«Εντάξει. Τι θέλεις να μου δείξεις;»

«Θέλω να σας δείξω μια μακρινή γη σε μια μακρινή ακτή».

«Ακτή; Εννοείς τη Mare Nostrum μας ή κάποια εσωτερική λίμνη;»

Ο Στέφανος γνώριζε ότι η Μεσόγειος (η οποία στα λατινικά είναι Mare Nostrum που σημαίνει «η θάλασσά μας») ήταν πολύ μεγάλη και είχε ακούσει να μιλούν για αρχαίες ιστορίες για μέρη μακριά από την πόλη του.

«Δεν εννοώ Mare Nostrum».

"Αλλά τότε τι;" Ο Στέφανος μπερδεύτηκε.

«Δεν θυμάσαι το όνειρό σου όταν σε ξύπνησα;»

Το όνειρο ήταν ακόμα στη μνήμη του και ο Στέφανος τόλμησε να θυμηθεί.

«Θυμάμαι ένα μακρινό, μακρινό μέρος σαν σε έναν άλλο κόσμο, με πολλές λίμνες. Το όνομα ήταν σε μια παράξενη γλώσσα. Και ακουγόταν σαν ηχώ ή ποίημα. Νομίζω ότι το όνομα ήταν Minnesotum... Minnesotum, Mare Clarum».

«Έχει νόημα αυτό; Είναι, δεν είναι ξεκάθαρο για μένα αυτή τη στιγμή».

«Σωστά!» είπε το Πνεύμα. "Το Mare Nostrum σας δεν είναι σαφές, αλλά τα μακρινά σώματα νερού θα είναι καθαρά. Θα είναι γλυκό νερό».

"Γλυκό νερό; Εννοείς από πηγές και ποτάμια;»

«Όχι, αυτό το γλυκό νερό θα προέλθει από γιγαντιαία κομμάτια πάγου από την κορυφή του κόσμου».

Τώρα το κεφάλι του Στεφάνου περιστρεφόταν σαν ένας γιγάντιος πλανήτης. «Γιγαντιαία κομμάτια πάγου; Δεν μπορώ να φανταστώ!»

«Δεν πειράζει», ήρθε η απάντηση. «Δεν χρειάζεται. Θα τα καταφέρω».

Η ζωή στην Αθήνα

Ο Στέφανος έζησε στην Αθήνα τα πρώτα χρόνια του Κυρίου μας το 5 μ.Χ. Ο νεαρός Έλληνας Στέφανος μιλούσε λατινικά επειδή η Αθήνα ήταν πλέον μέρος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας - και της Αυτοκρατορίας - για 150 χρόνια.

Και τώρα ακόμη και το Πνεύμα μιλούσε λατινικά! Ο κόσμος πράγματι άλλαζε ραγδαία. Ο Στέφανος ζει σε έναν αθηναϊκό οίκο που χτίστηκε από τον πατέρα του, του οποίου το όνομα Νικίας στα ελληνικά σημαίνει «Νίκη».

Η πτώση και η άνοδος μιας δημοκρατίας

Αλλά δυστυχώς οι Αθηναίοι είχαν χάσει την κυβέρνησή τους από τους Ρωμαίους και τώρα κυβερνούνταν από μια άλλη δημοκρατία – τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, η οποία με τη σειρά της είχε ανατραπεί από ισχυρούς στρατηγούς οι οποίοι – χωρίς αντίσταση από κανέναν πολίτη – ανακήρυξαν ότι η Ρώμη ήταν τώρα μια αυτοκρατορία. Τα όνειρα της ελευθερίας είχαν χαθεί.

Οι Ρωμαίοι νίκησαν μια εξαντλημένη Αθήνα στη μάχη της Κορίνθου το 150 π.Χ. («Προ Χριστού», ο οποίος είχε μόλις γεννηθεί πριν από πέντε χρόνια και τώρα περπατούσε στη γη, προσελκύοντας μεγάλη προσοχή). Ωστόσο, σε αυτό το διάστημα η οικογένεια έχει έναν σκλάβο, Έλληνα, που ονομάζεται Theron, που τους πωλήθηκε ως σκλάβος από τον νικητή ηγεμόνα Ρωμαίους.

Η οικογένεια Νικιά ζει κοντά στο Αιγαίο Πέλαγος και η μητέρα Θεανώ διαχειρίζεται το νοικοκυριό της μικρής οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης της εξασφάλισης όλου του νερού που χρειάζονται.

Ο Νικίας δεν είναι στρατιώτης, είναι δάσκαλος. Διδάσκει τα νέα μαθηματικά σε ελληνικό ιδιωτικό σχολείο. Η πόλη-κράτος του, η Αθήνα, ο ηγέτης όλης της Ελλάδας, είχε αποφασίσει να κάνει πόλεμο για να εκδιώξει τους Ρωμαίους. Αν και αποδείχθηκε άσχημα γι 'αυτούς, η ιδέα μιας δημοκρατίας ελήφθη από τους ίδιους τους Ρωμαίους, οπότε υπάρχει αυτό.
Στην πραγματικότητα, ο Theron, ο σκλάβος της οικογένειας, δίδασκε τον Στέφανο από τότε που ήταν παιδί. Ο Θερόν δίδαξε στον Στέφανο τα βασικά της ανάγνωσης και της γραφής – τόσο στα λατινικά όσο και στα ελληνικά – και της αριθμητικής (τα τρία R) και συζήτησε μαζί του ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα. Η Theron είναι ένα έμπιστο μέλος της οικογένειας.
Κα

ι έτσι ήταν που ο Στέφανος είπε το όνειρό του για το Minnesotum, Mare Clarum στη Theron και κάθισαν και οι δύο για μια στιγμή, αναρωτώμενοι....

Η άλλη πλευρά

Novus Orbis

Μακριά και άγνωστο στον Στέφανο ή στον πατέρα του – ή φαινομενικά σε οποιονδήποτε – υπήρχαν μακρινές ακτές και ένα ιδιαίτερο μέρος. Ένα μαγικό μέρος στο κέντρο αυτού που θα γινόταν η Βόρεια Αμερική. Ένα μέρος που ονομάζεται Minnesotum, Mare Clarum - γεμάτο καθαρό, γλυκό νερό, όπως θα το περιέγραφαν οι Ινδιάνοι της Αμερικής.
Και τι ιστορία ήταν.

Μινεσότουμ

Η αρχή ήταν το τέλος.

Όχι μόνο ο κόσμος των ανθρώπων, αλλά ΟΛΗ η ΖΩΗ, αφανίστηκε ανελέητα, γειώθηκε και σπρώχτηκε κατά μήκος και μέσα σε υδάτινα σώματα.
Κα

τά τη διάρκεια πολλών αιώνων, τεράστιες μάζες πάγου και χιονιού επισκέφθηκαν μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα της σημερινής Μινεσότα και εξάλειψαν τα πάντα – καθαρίζοντας ποτάμια και ρέματα και δίνοντας την περιοχή Hennepin/Anoka Counties, έδρα της Μινεάπολης. Ramsey/Dakota Counties, πατρίδα του Αγίου Παύλου (η διάσημη πόλη ποταμόπλοιων του Μισισιπή). Κομητεία της Ουάσινγκτον, έδρα του Stillwater στο St. Croix, γενέτειρα της επικράτειας της Μινεσότα. Κομητεία Stearns του St. Cloud; και η κομητεία του Σαιντ Λούις, έδρα μιας εσωτερικής ναυτικής πόλης του Duluth. Σε αυτή την εύφορη περιοχή ο γιγάντιος πάγος έψαχνε μια tabula rasa, μια καθαρή πλάκα πάνω στην οποία θα χαράσσονταν η ιστορία του νέου κόσμου.

Το Duluth θα βρισκόταν πάνω στη Μεγάλη Λίμνη Superior (ένα σώμα νερού τόσο τερατωδώς τεράστιο και ατελείωτο που αποπνέει μια δυσοίωνη, σιωπηλή παρουσία αν τύχει να το συναντήσετε τη νύχτα, αν τυχαίνει να είστε στεριανός). Με κάποιο τρόπο, μαγικά, όλες οι μεγάλες πόλεις στο Minnesotum Mare Clarum έπρεπε να κατασκευαστούν από παγετώνες. Αλλά πρώτα, όλοι οι άνθρωποι και όλη η ζωή έπρεπε να τελειώσει – από μια γιγαντιαία πολική εμβέλεια από την κορυφή του κόσμου.

Ενώ ήταν μακριά από τους τρομερούς εισβολείς που συνέχιζε η ζωή, το μόνο που έμεινε πίσω από το αποτρόπαιο χιόνι και τον πάγο ήταν η παραμορφωμένη γη – και οι μεγάλες Μεγάλες Λίμνες (λίμνη Superior, και στα ανατολικά, η λίμνη Michigan, η λίμνη Huron, η λίμνη Erie – που εκτείνονταν μέχρι τη Νέα Υόρκη και τη λίμνη Οντάριο).

Αυτά τα μεγάλα νέα νερά δεν ήταν τόσο λίμνες όσο μια συλλογή νέων ωκεανών που ενώνουν τον Βόρειο Ατλαντικό με αυτή τη νέα γιγαντιαία πλωτή οδό. Και τελειώνει πολύ κάτω στο Minnesotum Mare Clarum. Νέες πεδιάδες είχαν βαθμολογηθεί από ένα φανταστικά τεράστιο γκρέιντερ που δεν είχε ξαναδεί στη Βόρεια Αμερική, ένα αεροπλάνο που δημιούργησε τεράστιες νέες εκτάσεις για νέα δάση και νέα αγροκτήματα. Αλλά όχι πριν πέσει περισσότερος πλούτος από τον αποτρόπαιο πάγο.

Για το Minnesota Mare Clarum, οι χιονισμένοι επισκέπτες άφησαν λίμνες και ποτάμια.

Η ζωή ενός ονείρου και μιας νέας συντροφιάς

Το αρχαίο όνειρο του Στεφάνου, που γεννήθηκε πολύ πριν συλληφθεί, διαρκεί για πάντα. Το καζάνι στο οποίο έπεσε η Ρώμη ακολουθήθηκε από έναν διαγωνισμό για τη Δύση και όνειρα για το τι βρισκόταν πέρα από αυτό, καθώς οι άνθρωποι θα έρχονταν να διασχίσουν την απέραντη θάλασσα.

Το πνεύμα είχε μιλήσει για μια γη του ισχυρού ποταμού Μισισιπή, που άφησαν πίσω τους οι παγετώνες της Μινεσότα. Και, μέσα από έναν μακρύ και γεμάτο στροφές δρόμο μετά από εκείνα τα κατακλυσμικά χιόνια και τους παγετώνες, οι άνθρωποι επιτέλους επέστρεψαν στη γη που οραματίστηκαν, το Minnesotum Mare Clarum. Η καρδιά αυτής της ιστορικής γης ήταν ένας ποταμός, που ονομάζεται Μισισιπής, γνωστός σε γενιές ως ο τετράφθαλμος ποταμός.

Και έτσι ήταν που μια ένδοξη αποστολή το 1832 μ.Χ., μια συντροφιά αναζητητών της πηγής, έκανε ένα επίπονο ταξίδι στην ίδια την προέλευση αυτής της τεράστιας παγετώδους ροής που - συγκεντρώνοντας νερό και δύναμη στην πορεία - γεμίζει τον Κόλπο της Αμερικής (τον οποίο ο ηγέτης του Κολόμβου Amerigo Vespucci θα ανακάλυπτε και τον οποίο αυτό το τεράστιο σώμα νερού - πάνω από το μισό μέγεθος Mare Nostrum το ίδιο - θα πάρει το όνομά του, το 2025). Σε αυτόν τον τεράστιο κόλπο, μελλοντικά ταξίδια από τον Παλαιό Κόσμο του Στεφάνου θα έρχονταν ακόμη, ακόμη και στη μυθική Minnesota Mare Clarum και άνδρες από ένα μέρος που ονομάζεται Ευρώπη θα επισκέπτονταν πραγματικά τον Νέο Κόσμο που ο Στέφανος είχε δείξει στο όνειρό του.

Η Ινδική Σχολή

Schoolcraft ήταν το όνομα του δασκάλου. Σήμερα θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε Ιντιάνα Τζόουνς. Ένας ηγέτης και ένας δάσκαλος όπως ο πατέρας του Στέφανου, Νικία, και ένας πραγματικός εξερευνητής. Μαζί του ήταν ιθαγενείς Ινδιάνοι της Αμερικής, γιατί μετά από πολλούς αιώνες, έφτασαν να κατέχουν βαθιά γνώση του τοπίου, των συστημάτων ζωής και των φυσικών πόρων της περιοχής του Μισισιπή. Ήταν το κλειδί για την Υποτροφία της Μινεσότα, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών εξερευνητών όπως ο Schoolcraft και ο Joseph Nicollet.

Αυτό περιελάμβανε τον οδηγό για την αναζήτηση του Schoolcraft, τον Ozawindib, τον οδηγό Ojibway (Chippewa), ο οποίος μίλησε Ojibway. Στην πορεία, ο Schoolcraft και οι εξερευνητές του αλληλεπιδρούσαν με όλες τις άλλες ινδιάνικες φυλές που γνώρισαν, συμπεριλαμβανομένης της Dakota στη Μινεσότα και του Ho-Chunk στο Wisconsin (Winnebago).
Το 1832 η υποτροφία Itasca του A.D. Schoolcraft εντόπισε και ανακάλυψε τις πηγές αυτού του ιστορικού έργου της φύσης, του Τετράφθαλμου Ποταμού. Προσδιόρισε τη λίμνη Itasca της Μινεσότα ως την πραγματική πηγή του ποταμού. Ο Schoolcraft είχε υπόβαθρο στις κλασικές σπουδές - συμπεριλαμβανομένων των πολύ λατινικών και ελληνικών που είχε διδάξει ο σκλάβος Theron στον Στέφανο και την οικογένειά του. Ο έξυπνος μελετητής εφηύρε ακόμη και ένα ολοκαίνουργιο όνομα για τη Μεγάλη Πηγή του Ποταμού, «Itasca». Η πηγή του Μισισιπή πήρε το όνομά της από το "veritas" (αλήθεια) και το "caput" (κεφάλι) - που σημαίνει "αληθινό κεφάλι" του Μεγάλου Ποταμού. Ανακοίνωσε τη Μινεσότα στον κόσμο πριν καν γίνουμε έδαφος ή μπορέσουμε να ψηφίσουμε στο Κογκρέσο.

Αυτή η εφεύρεση του Schoolcraft's School διατήρησε τη γνώση του αρχαίου χαμένου ονείρου της ελπίδας του Minnesotum Mare Clarum – την ελευθερία που αναζητούσαν ο Στέφανος και ο Θερόν.

Μέσα από όλα αυτά, τα λατινικά - που θεωρούνται παγκόσμια γλώσσα - εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται τον 19ο αιώνα! Στην πραγματικότητα, ένας Ιταλός ονόματι Κολόμβος, από ένα άλλο κέντρο εμπορίου στη Mare Nostrum όπως ο Στέφανος, μιλούσε ακόμα λατινικά ενώ κυνηγούσε έναν τρόπο να φτάσει στην Ινδία τον 15ο αιώνα. Το 1477, πριν σαλπάρει για την Κεντρική Αμερική το 1492, επισκέφθηκε το αγρόκτημα Ingjaldshvöll στη νησιωτική γη της Ισλανδίας. Ακόμα στη νέα γλώσσα του Στεφάνου, τα λατινικά. Πεντακόσια χρόνια μετά τον Στέφανο, ο Κολόμβος έμεινε το χειμώνα σε αυτό το αγρόκτημα πριν κάνει το διάσημο ταξίδι του για να συναντήσει τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής.

Βιβλίο ΙΙ – Η Φωνή του Θεού

Και άκουσα φωνή από τον ουρανό, σαν τον ήχο πολλών υδάτων και σαν τον ήχο μιας δυνατής βροντής». Αποκάλυψη 14:2
«Και άκουσα μια φωνή από τον ουρανό, σαν τον ήχο πολλών νερών και σαν τον ήχο δυνατής βροντής». Αποκάλυψη 14:2.
Ο Στέφανος και ο Θέρων ξεκίνησαν το μάθημά τους μια ηλιόλουστη ελληνική μέρα υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. Ο ήλιος έλαμπε από την επιφάνεια του Αιγαίου έξω από το παράθυρο. Ο θαλασσινός αέρας φαινόταν ελεύθερος αν και λίγο αλμυρός.

Ο Θερόν, ο οικογενειακός σκλάβος, ρώτησε τον μαθητή του Στέφανο αν υπήρχαν ηθικά θέματα που ο μαθητής ήθελε να συζητήσει σήμερα.
«Θυμάμαι συνέχεια εκείνο το όνειρο που είχα, όπου το πνεύμα μου έδειξε το Minnesotum, Mare Clarum», απάντησε ο Στέφανος σκεπτόμενος.
«Είναι αυτό ένα ηθικό θέμα;» ρώτησε η Theron.

"Λοιπόν, το πνεύμα μίλησε για τα καθαρά νερά, όχι τα αλμυρά νερά, αλλά μια βιασύνη καθαρών νερών που άφησαν πίσω τους τεράστια στρώματα πάγου, ψηλά στον ουρανό. Και αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να εννοεί έναν κόσμο απαλλαγμένο από τη σκλαβιά, και από αυτούς τους Ρωμαίους παντού», απάντησε ο Theron, κοιτάζοντας γύρω και έξω από τα παράθυρα.
Η Theron έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή. Η δουλεία ήταν κάτι για το οποίο σπάνια μιλούσε ή σκεφτόταν. Οι Ρωμαίοι υπερηφανεύονταν ότι αναζητούσαν έναν φωτισμένο, πολιτισμένο και ελεύθερο κόσμο για την ανθρωπότητα. Και ήξερε ότι είχαν εμπλακεί σε μια πιο φωτισμένη σκλαβιά, επειδή ήταν απαραίτητη. Βασίζονταν στη δουλεία για να διευθύνουν την αυτοκρατορία τους, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών και αστυνομικών επιχειρήσεών τους και να παράγουν τον πλούτο τους.

Αλλά δεν ήξερε για αυτό το όνειρο του Minnesotum, Mare Clarum. «Δεν ξέρω», απάντησε. «Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος κόσμος. Μπορεί ο νέος κόσμος να είναι πραγματικά ελεύθερος; Χωρίς σκλαβιά;» Σύντομα στον Παλαιό Κόσμο ο Στέφανος και ο Θερόν ζούσαν σε εξερευνητές που θα άρχιζαν να αναζητούν έναν «νέο κόσμο», όπου βρισκόταν η Μινεσότα. Αφού οι δυνάμεις της Ισπανίας (η Ιβηρική χερσόνησος είχε ήδη κατακτηθεί από τους Ρωμαίους), θα ηττηθούν από το βρετανικό ναυτικό (η νησιωτική γη δεν έχει ακόμη κατακτηθεί από τη Ρώμη), οι Άγγλοι βασιλιάδες θα συνωμοτήσουν για να αναπτύξουν τον Νέο Κόσμο σε αποικίες στην Ανατολική Ακτή της Αμερικής.

«Δεν μπορώ να δω το μέλλον του ονείρου», είπε ο Στέφανος αφού εξέτασε την ερώτηση. «Έχω ακούσει μερικά εκπληκτικά πράγματα να βγαίνουν από την Ιουδαία, στην Καπερναούμ, όμως. Μια τρομερή επίθεση στα παιδιά

από κυβερνήτες που προσπαθούν να καταστείλουν οποιεσδήποτε ιδέες για οποιονδήποτε «νέο κόσμο». Απίστευτη βαρβαρότητα από τους Ρωμαίους πράκτορες στη συντριβή εξεγέρσεων από τους Ιουδαίους, οι οποίοι δεν κυβερνούν πλέον ούτε τον εαυτό τους». «Σωστά, όπως οι Έλληνες δεν κυβερνούν πια στο σπίτι μας», σκέφτηκε ο Θερόν στον εαυτό του.

«Άλλο πράγμα για τους Ρωμαίους πολίτες είναι το ρωμαϊκό σύστημα των Ρωμαίων πολιτών και άλλο πράγμα για εμάς, τους Έλληνες», πρόσφερε ο Θέρων. «Και το ίδιο ισχύει και για τους Ιουδαίους στην Ιουδαία. Από τότε που κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο δεν μπόρεσαν να ζήσουν με τους δικούς τους νόμους. Και τώρα κυβερνώνται από τους Ρωμαίους και τον Ιουδαίο Ηρώδη Αντύπα, όπως ο τετράρχης της Γαλιλαίας που εγκαταστάθηκε από τη Ρώμη».

«Αλλά τώρα υπάρχει μια πρόκληση σε αυτή τη ρύθμιση και αυτό οδήγησε στη σφαγή όλων των μωρών κάτω των δύο ετών. Επειδή ο Ηρώδης φοβόταν μια ιουδαϊκή προφητεία ότι ένας ειρηνοποιός και σωτήρας θα γεννιόταν εκεί στη Βηθλεέμ».

«Το όνειρό σου, Στέφανε, φαίνεται να είναι η καλύτερη ελπίδα μας. Αλλά πώς μπορεί να είναι";

Το Πνεύμα είπε: «Επειδή είναι το θέλημά μου».
Εκείνο το βράδυ στο δείπνο, ο Στέφανος ρώτησε τον πατέρα του Νίκαια γι' αυτό.

«Γιατί έχουμε σκλάβους, πατέρα; Θέλω να πω, γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες έχουν σκλάβους; Και τώρα, γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες είναι σκλάβοι; Αν οι σκλάβοι μπορούσαν να ψηφίσουν, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;»

Κανονικά στη Νίκαια και τη Θεανώ δεν άρεσαν τέτοια θέματα στο τραπέζι. Αλλά ο Στέφανος φαινόταν προβληματισμένος τις τελευταίες ημέρες και η Θεανώ είχε κρυφακούσει μερικά από τα μαθήματα της Θερόν. Έτσι τελικά ο πατέρας του Στεφάνου, η Νίκαια, μίλησε.

«Λοιπόν, γιε μου, όπως δεν μπορείς ακόμη να ψηφίσεις στις εκκλησιαστικές εκλογές, έτσι και οι δούλοι δεν μπορούν να ψηφίσουν, επειδή η ψήφος βασίζεται σε έναν ορισμένο βαθμό γνώσης, εκπαίδευσης και προσόντων. Εγώ ο ίδιος επιτρέπεται να ψηφίσω μόνο για την Εκκλησία, την κύρια συνέλευσή μας για την Αθήνα και αυτό συμβαίνει επειδή είμαι ελεύθερος άνδρας και ολοκλήρωσα την αθηναϊκή στρατιωτική εκπαίδευση. Αλλά δεν μπορώ να ψηφίσω πέρα από αυτό.

«Όντας σκλάβος, δεν μπορεί να ψηφίσει, επειδή το δικαίωμα ψήφου είναι για την ευημερία και την καλή διακυβέρνηση της πόλης-κράτους μας, μεγάλα ζητήματα για το καλό του συνόλου».

«Έχει μιλήσει μαζί σου η Θερόν για τη δουλεία;» Πίεσε τον Στέφανο.

Επικρατούσε μια άβολη σιωπή. Ο Στέφανος είδε τον πατέρα του διαφορετικά κατά κάποιο τρόπο. Τότε η Θεανώ είπε: «Ο πατέρας της Θερόν ήταν ελεύθερος όταν ζούσε στην Ιουδαία».

Ο Στέφανος απάντησε: «Λοιπόν, ξύπνησα από ένα όνειρο τις προάλλες, όταν ένα πνεύμα μου έδειξε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Ήταν σε μια μακρινή χώρα που ονομάζεται Minnesotum M

are Clarum σκαλισμένη από μεγάλα στρώματα πάγου και βούρλα νερού. Και αναρωτήθηκα πώς θα ήταν, και μίλησα για ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα στην τάξη μου με τη Theron.

Γυρνώντας στη Θεανώ, η Νίκαια τη ρώτησε: «Τι είπες για τον πατέρα της Θερόν;»

«Αιχμαλωτίστηκε ως δούλος στην Ιουδαία».

Η Θεανώ δεν γνώριζε για τον Ιησού ακόμη και μετά τη γέννησή του, αλλά ήξερε για τους Εβραίους και την εξέγερσή τους εναντίον των Μακεδόνων, είχαν διαφορετική αντίληψη του νόμου, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης από τον Αλέξανδρο και τώρα διαφορετική από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες και τους αξιωματούχους τους.

Απήγγειλε ένα απόσπασμα από τον Ησαΐα, που την άγγιξε. «Όταν οι φτωχοί και οι άποροι ζητούν νερό, και δεν υπάρχει κανένας, και η γλώσσα τους δεν διψάει, εγώ ο Κύριος θα τους ακούσω, εγώ ο Θεός Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω.

«Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλά μέρη και πηγές στη μέση των κοιλάδων: θα κάνω την έρημο μια δεξαμενή νερού, και τις ξηρές εκτάσεις πηγές νερού. Θα βάλω στην έρημο το έλατο, και το πεύκο, και το δέντρο κουτί μαζί: Για να μπορούν να δουν, και να γνωρίσουν, και να σκεφτούν, και να καταλάβουν μαζί, ότι το χέρι του Κυρίου το έχει κάνει αυτό, και ο Άγιος του Ισραήλ το έχει δημιουργήσει».

Ο Στέφανος και η Νίκαια άκουγαν και οι δύο προσεκτικά την απαγγελία της Θεανώς, ενθουσιασμένοι. Ήξεραν πόσο σκληρά έπρεπε να δουλέψει η Θεανώ, όπως όλες οι γυναίκες των νοικοκυριών της Αθήνας, για να φέρουν το νερό. Μήπως το νερό προήλθε από τον Θεό; Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν το είχαν σκεφτεί πολύ αυτό, είχαν πολλούς Θεούς και όχι έναν Θεό του νερού, ή της Δημιουργίας, που ήταν ένα μυστήριο γι 'αυτούς.

Λοιπόν, είμαστε σίγουρα οι φτωχοί και οι άποροι σε σύγκριση με τη μεγάλη αυτοκρατορία, αλλά έχουμε τις ίδιες ανάγκες με αυτούς για τα μεγάλα υδραγωγεία τους που πρέπει να σκλάβουμε.

Η Θεανώ σκεφτόταν επίσης πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρουμε το νερό από το Αιγαίο όταν κουβαλάμε και ένα αγέννητο παιδί. Αλλά ο Θεός μας ακούει. Αναρωτιέμαι τι θα δημιουργήσει για εμάς;

Βιβλίο III - Το τέλος της δουλείας

«Η σκλαβιά τελείωσε! Η σκλαβιά τελείωσε! Δόξα στον Ιησού η σκλαβιά τελείωσε!»

Ο Στέφανος είχε ένα παράξενο προαίσθημα καθώς έπεφτε για ύπνο. «Αγόρι μου, σκέφτηκε, το να βλέπεις το μέλλον πραγματικά χαλάει τον ύπνο σου!» Πιθανώς δυσπεψία από εκείνη τη συζήτηση για τη δουλεία την ώρα του δείπνου, συλλογίστηκε.

Η φωνή που είχε ακούσει ο Στέφανος ήταν ένας άλλος νέος, αυτός ένας Σουηδός νεαρός ονόματι Μάγκνους. Ο Magnus Carlsson έζησε στη σουηδική παράκτια περιοχή του Malmö το 1350 μ.Χ. Η Σουηδία είχε επίσης μετριαστεί από τεράστια παγετώδη τερατουργήματα την ίδια εποχή που ήταν το Minnesotum Mare Clarum και αυτοί οι τερατώδεις επισκέπτες διαμόρφωσαν το Malmö και επίσης χάραξαν τη γεωργική γη του Marstrand.

Η Άστριντ, ξαδέλφη του Μάγκνους, ζούσε στο Μάρστραντ, περίπου 180 μίλια μακριά με άλογο και βάρκα, σε ένα κομμάτι γης που καλλιεργούσε η οικογένειά της. Ο θείος τους είχε απελευθερωθεί από τη δουλεία. Η Astrid Carlssen εξακολουθούσε να γιορτάζει και όταν επισκέφθηκε το Malmo για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, μίλησε με τον Magnus.
«Φαίνεται ότι σε έναν τόσο ατελή, άγριο κόσμο, ένα τόσο όμορφο τέλειο πράγμα μπορεί ακόμα να συμβεί», αναφερόμενος στη θαρραλέα δράση του βασιλιά Μάγκνους IV που τερμάτισε τη δουλεία για όλους τους χριστιανούς στη Σουηδία και τη Νορβηγία.

«Κάποια μέρα νομίζω ότι ο λόγος για αυτό το θαύμα θα γίνει πιο σαφής σε όλους μας», απάντησε ο Magnus. «Ο βασιλιάς ακολουθούσε το λόγο του Ιησού. Ίσως ο μόνος που μπορεί να μας σώσει από τη σκλαβιά μας είναι ο Άνθρωπος που μας έσωσε από όλες τις αμαρτίες μας». Η Άστριντ εντυπωσιάστηκε από την ευφυΐα και τη σοβαρότητα της απάντησής του.

Το Μάλμε, μια παράκτια πόλη στην ανατολική Σουηδία, βασίστηκε στο εμπόριο για τον ελεύθερο και ευημερούντα τρόπο ζωής του. Οι Βίκινγκς χρησιμοποίησαν το λιμάνι. Η πόλη ασχολήθηκε πολύ με το εμπόριο με τη Χανσεατική Ένωση, μια χαλαρή συνομοσπονδία για το εμπόριο και την άμυνα με έδρα τη Βόρεια Γερμανία. Η ρέγγα ήταν μεγάλη επιχείρηση.

Υπήρχε ακόμα σκλαβιά. Αλλά το 1335 ο βασιλιάς, Μάγκνους Δ ́ είχε δηλώσει ότι όσοι γεννήθηκαν από χριστιανικές οικογένειες δεν μπορούσαν πλέον να κρατούνται ως δεσμώτες. Αιώνες αργότερα, αυτό θα ήταν και πάλι σημαντικό, καθώς αυτοί οι Χριστιανοί θα είχαν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν σε ένα μέρος που ονόμαζαν Amerika, όπου θα ήταν το υπέροχο Minnesotum Mare Clarum. Το 1335 οι χριστιανοί κατάργησαν τη δουλεία τόσο στη Σουηδία όσο και στη Νορβηγία, καθώς και των Φινλανδών σκλάβων.
Όπως ο Μωυσής, έτσι και ο Καλός Βασιλιάς Μάγκνους ονομάστηκε Νομοθέτης. Ωστόσο, οι νόμοι που έδωσε ελήφθησαν από τον Ιησού Χριστό, της Καινής Διαθήκης, ενώ ο Μωυσής ήταν από την Παλαιά Διαθήκη και έλαβε νόμο απευθείας από τον Πατέρα Θεό. Ο Μάγκνους άλλαζε τους νόμους της Σουηδίας και της Νορβηγίας για να αντικατοπτρίζει τον Χριστιανισμό. Τόσο ο Μωυσής όσο και ο Μάγκνους είχαν μεγάλη επίδραση στον κόσμο και στη Μινεσότουμ. Στο τέλος, θα ήταν η Minnesotum Mare Clarum που κατάργησε τη δουλεία σε ένα νέο έθνος που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οδηγούμενη από την ίδια χριστιανική ώθηση και απόρριψη της αμαρτίας της δουλείας.

Ωστόσο, μετά Χριστόν πολλοί άνθρωποι που τον ακολούθησαν θα διώκονταν, θα θανατώνονταν και, ναι, θα υποδουλώνονταν. Αλλά στην πορεία οι οπαδοί του στη Σουηδία, τη Νορβηγία και τη Μινεσότα βρήκαν τον τρόπο να την καταργήσουν. Σε αντίθεση με τους αρχαίους Αθηναίους, αυτό το όνειρο της ελευθερίας από τη σκλαβιά, δεν θα χανόταν από τη Γη, αλλά θα ριζωνόταν στο Minnesotum, Mare Clarum.

«Ξέρεις, Άστριντ, ο Ιησούς προδόθηκε στον Σταυρό για 30 αργύρια. Αυτό ήταν το τυπικό κόστος για την «αγορά» ενός σκλάβου. Αλλά ο Ιησούς νίκησε αυτή τη συμφωνία αναστήθηκε από τον τάφο. Μας σώζει από την αμαρτία μας, συμπεριλαμβανομένης της υποδούλωσης άλλων ανθρώπων». Ο Μάγκνους σκεφτόταν αυτό το όνειρο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Η δουλεία και η τυραννία ήταν ακόμα εκεί έξω.

Η καταπολέμηση της δουλείας

»Ήχησε τη σάλπιγγα που ποτέ δεν θα καλέσει σε υποχώρηση. Κοσκινίζει τις καρδιές των ανθρώπων μπροστά στο βήμα της κρίσης του: Ω! Γρηγορήσου, ψυχή μου, να Του απαντήσεις! Να είστε χαρούμενοι, πόδια μου! Ο Θεός μας βαδίζει." - Τζούλια Γουόρντ Χάου

Το τέλος της δουλείας ήταν η αρχή της ελευθερίας. Η δουλεία δεχόταν επιθέσεις με διάφορους τρόπους τουλάχιστον από το 600 π.Χ. στην Αθήνα, όταν ο Σόλων τερμάτισε τη δουλεία των οφειλετών στην Ελλάδα. Άλλες μορφές δουλείας συνεχίστηκαν. Το 873 μ.Χ. ο Πάπας Ιωάννης Η ́ κήρυξε αμαρτία την υποδούλωση των συγχριστιανών του και διέταξε την

απελευθέρωσή τους. Η ελευθερία ξεσπούσε παντού.
Ο Magnus Carlsson, όπως όλοι οι Σουηδοί, ήταν καθολικός. Οι Βίκινγκς ήταν οι πρώτοι Καθολικοί που επισκέφθηκαν τη Μινεσότα, πολύ πριν ο Κολόμβος σκοντάψει στα νησιά της Καραϊβικής. Μια ρουνική τοποθεσία των Βίκινγκς ανακαλύφθηκε κοντά σε μια πόλη που θα ονομαζόταν Αλεξάνδρεια (ειρωνικά από τον τύραννο που τερμάτισε τις πρώτες προσπάθειες αυτοδιοίκησης στη Mare Nostrum), στη Μινεσότα που έφτασαν οι παγετώνες κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων. Εκεί το στρώμα πάγου Laurentide προχώρησε και υποχώρησε, αφήνοντας ένα πεδίο τυμπάνου που σχηματίστηκε από παγετώδη μέχρι τον λοβό Wadena του παγετώνα. Η καθαριστική δύναμη του παγετώνα εξαφάνισε το αμαρτωλό παρελθόν και απελευθέρωσε τη φωνή του Θεού.
Από τη Μινεσότα και το Ουισκόνσιν προέκυψε η προεδρία του Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος θα διακήρυσσε το τέλος της δουλείας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών και του οποίου η νίκη θα είχε ως αποτέλεσμα την τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ για την απαγόρευση της δουλείας. Ο Λίνκολν ανέβηκε στην εξουσία στο κοντινό Ιλινόις και το Ουισκόνσιν και οι νεόκοποι κάτοικοι της Μινεσότα τον ενίσχυσαν στο αξίωμα. Η διακήρυξη του Λίνκολν για την ανάγκη κατάργησης της δουλείας ακολουθήθηκε από στρατεύματα του αμερικανικού στρατού, τα πρώτα συντάγματα της Ένωσης που υπερασπίστηκαν την Αμερική. Και ήρθαν από τη νεοσυσταθείσα Πολιτεία της Μινεσότα, στάλθηκαν στο Λίνκολν και είχαν ως αποτέλεσμα τη διάσωση της Ένωσης και τον τερματισμό της δουλείας.

Γαλάτεια

Ο βασιλιάς Μάγκνους βρισκόταν στο δρόμο της ελευθερίας. Ένας άλλος Έλληνας, ονόματι Τίτος, ταξίδεψε με έναν οπαδό του Χριστού. Πήγαν σε αυτό που είναι σήμερα η Τουρκία. Εκείνη την εποχή, το 50 μ.Χ., δεκαετίες μετά την έντονη συζήτηση μεταξύ Στεφάνου και Θηρανού στις ακτές του Αιγαίου. Ο Παύλος, ο ακόλουθος του Χριστού, μίλησε για τη δουλεία και την ελευθερία. Έτσι, ενώ υπήρχε εκτεταμένη δουλεία σε όλη τη Γαλατία – υπήρχε επίσης αυτή η νέα ιδέα της ελευθερίας.
Ο Τίτος μπορεί κάλλιστα να βρισκόταν στην Αθήνα, μέρος του ελληνιστικού περιβάλλοντος που δημιούργησε ο Αλέξανδρος καθώς κατέκτη

σε εδάφη στον μεσογειακό κόσμο. Μεταστράφηκε από τη διακονία του Παύλου.

Η δουλεία ήταν μέρος του Μωσαϊκού Νόμου, ο οποίος εκπληρώθηκε ως ο Χριστός, ο οποίος μέχρι τώρα είχε ζήσει και εκτελεστεί από τη Ρώμη και τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες. Αλλά ποιος είχε αναστήσει και μεταστρέψει τον Παύλο καθώς ήταν στο δρόμο κυνηγώντας και σκοτώνοντας τους πιστούς του Χριστού. Σκλαβιά πράγματι. Τα πράγματα φαίνονταν σκοτεινά για τις ελπίδες και τα όνειρα του Στεφάνου και της Θέρων και για τα οποία ήλπιζαν. Για τη Μινεσότα—Minnesotum Mare Clarum.

Βιβλίο IV – Γαλάτεια

Δρόμος της Ελευθερίας

Στη βορειοανατολική γωνία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βρισκόταν μια ρωμαϊκή επαρχία όπου διαμορφώθηκε η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία. Ονομάζεται «Γαλατία» και απευθύνεται από τον Παύλο στους Γαλάτες, περιέχει αυτό που σήμερα ονομάζεται Άγκυρα, στην Τουρκία. Περιέχει πραγματικά την προέλευση της ελευθερίας που η ανθρωπότητα κατανοεί σήμερα. Τα πρώτα όνειρα ή υποθέσεις των Αθηναίων και της καταδικασμένης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας ήταν αδύνατα. Κανείς δεν ήξερε πραγματικά γιατί.
Αλλά η λύση για τον τερματισμό της δουλείας που λαχταρούσε ο Therano και ονειρευόταν ο Stephanus κοντά στο Αιγαίο Πέλαγος δεν βρισκόταν τόσο στα καθαρά νερά της Μινεσότα, αλλά στην κατάργηση της δουλείας σε όλο τον κόσμο. Δουλεία που υπήρχε, όπως έγραψε ο Παύλος, στον ίδιο τον Μωσαϊκό Νόμο. Η ιδέα της ελευθερίας δεν υπήρχε σε κανέναν από τους νόμους του ανθρώπου – ακόμη και θεϊκά εμπνευσμένο. Η ελευθερία βρισκόταν μόνο στη σωτηρία μέσω της Χάριτος, η οποία είναι εν Χριστώ Ιησού. Δηλαδή, μέχρι να ελευθερωθούμε από την αμαρτία, είμαστε δούλοι της αμαρτίας, επειδή γεννιόμαστε μέσα σε αυτήν. Και έτσι ήταν που ο βασιλιάς Magnus IV της Σουηδίας οδήγησε τους οπαδούς του - μέσω της χάρης - κάτω από το Freedom Road, ακόμη και στο Minnesotum Mare Clarum.

Λευιτικόν

Περισσότερα από 1.000 χρόνια πριν από τον Στέφανο στην Αθήνα, οι Εβραίοι απελευθερώθηκαν από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Ωστόσο, στον Μωσαϊκό Κώδικα η δουλεία υπό αυτόν τον νόμο επιτρεπόταν και αναμενόταν. Υπό το νόμο του Μωυσή, η αρπαγή δούλων ενθαρρύνθηκε «από τα έθνη γύρω σας». Άνδρες και γυναίκες σκλάβοι θα προέρχονται από τα έθνη γύρω σας. Από αυτούς μπορείτε να αγοράσετε σκλάβους. Μπορείτε επίσης να αγοράσετε μερικούς από τους προσωρινούς κατοίκους που ζουν ανάμεσά σας και τα μέλη των φυλών τους που γεννήθηκαν στη χώρα σας και θα γίνουν ιδιοκτησία σας. Μπορείτε να τα κληροδοτήσετε στα παιδιά σας ως κληρονομική περιουσία και μπορείτε να τα κάνετε σκλάβους για μια ζωή. Λευιτικό 25:44-46.

Αυτό δεν θα έκανε. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, η δουλεία συνεχίστηκε στον μακεδονικό και ρωμαϊκό κόσμο. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο η θρησκευτική πίστη αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλης διαμάχης υπό τη μακεδονική και ρωμαϊκή κυριαρχία στην Ιουδαία στα χρόνια μέχρι τη Γέννηση του Χριστού.

«Αλλά δεν πρέπει να κυβερνάς τους συμπατριώτες σου Ισραηλίτες ανελέητα...»

Ακριβώς όπως ο Βασιλιάς Μάγκνους Δ ́ κατάργησε τη δουλεία στη Σουηδία και τη Νορβηγία για όσους γεννήθηκαν από Χριστιανικές οικογένειες, οι πρώτοι Μωσαϊκοί νόμοι απαγόρευαν μόνο την αδίστακτη μεταχείριση μόνο των μελών των φυλών του Ισραήλ αλλά όχι των μη Ιουδαίων.

Η Άστριντ ρώτησε τον Μάγκνους Κάρλσ

εν γιατί η κατάργηση της δουλείας επεκτάθηκε μόνο σε όσους γεννήθηκαν σε χριστιανική οικογένεια.
«Επειδή το να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον με καλοσύνη και σεβασμό είναι μια διδασκαλία του Χριστιανισμού», απάντησε. Και ο μεγάλος δάσκαλος Ιησούς όχι μόνο μας έδειξε το δρόμο, αλλά ήρθε να μας φέρει τη Σωτηρία από την αμαρτία στην οποία είμαστε από τη φύση μας υποδουλωμένοι, εμποδίζοντάς μας να αναζητήσουμε το δρόμο προς την ελευθερία που μας έδωσε. Γιατί χάσαμε το δρόμο μας μετά την πτώση».
Επειδή είμαστε υποδουλωμένοι στην αμαρτία, είναι ο νόμος που υποδουλώνει, στην πραγματικότητα που μας δεσμεύει. Ακόμη και γενιές δικαστών θα ισχυρίζονταν ότι ήταν υποχρεωμένοι να εκδίδουν ορισμένες αποφάσεις, επειδή αυτά τα προηγούμενα βρίσκονταν στη γραφή και τις πρακτικές των νόμων στις αναδυόμενες (και επιζώντες) κοινωνίες της Δύσης.

Ο Παύλος έγραψε: «Αν η δικαιοσύνη ήταν μέσω του νόμου, τότε ο Χριστός πέθανε χωρίς σκοπό». Στην πραγματικότητα, ήταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός που έδωσε το Άγιο Πνεύμα στους ακολούθους του και ο Παύλος γράφει ότι το Πνεύμα δεν ελήφθη με κανένα έργο του νόμου, αλλά ακούγοντας τον Ιησού με πίστη. Και πράγματι, ήταν ο Ιησούς, που ξεπουλήθηκε για τριάντα αργύρια – το νόμιμο τίμημα για έναν σκλάβο – που άνοιξε το δρόμο στο Freedom Road που ακολούθησε στο Minnesotum Mare Clarum και σε έναν νέο κόσμο.

Ο Παύλος έγραψε πώς εμφανίστηκε η δουλεία στον κόσμο μετά την πτώση από τη χάρη στον Κήπο της Εδέμ:

«Τώρα, πριν έρθει η πίστη, κρατηθήκαμε αιχμάλωτοι κάτω από το νόμο, φυλακισμένοι μέχρι να αποκαλυφθεί η επερχόμενη πίστη. Έτσι λοιπόν, ο νόμος ήταν ο φύλακάς μας μέχρι να έρθει ο Χριστός, για να δικαιωθούμε από την πίστη. Αλλά τώρα που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον υπό κηδεμόνα, γιατί εν Χριστώ Ιησού είστε όλοι γιοι του Θεού, μέσω της πίστης».
Και όμως ο κόσμος πάλεψε για τη σκλαβιά – ένας άπιστος κόσμος. Ένας σκλάβος ήταν ένα chattel, που ανήκε σε άλλο. Αλλά ντύνοντας τον Χριστό μέσω του βαπτίσματος:

Δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει ούτε δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό, γιατί είστε όλοι ένα εν Χριστώ Ιησού. Και αν είστε του Χριστού, τότε είστε απόγονοι του Αβραάμ, κληρονόμοι σύμφωνα με την υπόσχεση.

Μέσω του νέου χριστιανικού νόμου, που νομοθετήθηκε από τον βασιλιά Magnus, ο οποίος ήταν κάποτε σκλάβος, ήταν τώρα κληρονόμος, ανεξάρτητα από το φύλο, αρσενικό ή θηλυκό, και ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς. Αλλά αυτό δεν ήρθε μέσω μιας κενής πίστης, αλλά μέσω της πίστης στον Θεό του Αβραάμ. Και οι νεοφερμένοι Σκανδιναβοί της Μινεσότα αποφάσισαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Αβραάμ Λίνκολν, ο Θεός εκείνου του Αβραάμ ήθελε να φύγει η δουλεία, να αντικατασταθεί με την «κηδεμονία» του κοσμικού νόμου που επικύρωνε την ιδιοκτησία των νόμων.

Αυτή η νομική αλλαγή επέτρεψε την ελευθερία και μια μεγάλη αλλαγή στην κυβέρνηση. Αλλά ο νόμος εξακολουθούσε να υποστηρίζει τη συνέχιση της δουλείας προς και μέσω του νόμου.

Το έθνος της Μινεσότα

Το νεαρό έθνος δεν περίμενε μέχρι το σχηματισμό της Μινεσότα για να ξεκινήσει το έργο. Το 1777 το Βερμόντ, μια ανεξάρτητη δημοκρατία, έγινε η πρώτη επικράτεια των ΗΠΑ που κατάργησε εντελώς τη δουλεία στο σύνταγμά της. Το 1780 η Πενσυλβάνια ψήφισε έναν «σταδιακό» νόμο κατάργησης, απελευθερώνοντας τα παιδιά που γεννήθηκαν από σκλάβες μητέρες μετά από μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Και μια σειρά δικαστικών υποθέσεων στη Μασαχουσέτη το 1783 ερμήνευσαν το νέο πολιτειακό σύνταγμα ως ασυμβίβαστο με τη δουλεία.

Δημιουργία της Μινεσότα

Το Βορειοδυτικό Διάταγμα δημιούργησε μέρος της Μινεσότα (ανατολικά του ποταμού Μισισιπή) και περιελάμβανε αυτό που είναι τώρα το Οχάιο, η Ιντιάνα, το Ιλινόις (γη του Λίνκολν), το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν. Το 1803 το Κογκρέσο όρισε αυτή την περιοχή ως Βορειοδυτική Επικράτεια. Αυτός ο ομοσπονδιακός νόμος απαγόρευε τη δουλεία. Έξι χρόνια αργότερα το δυτικό τμήμα, δυτικά του Μισισιπή, προστέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την Αγορά της Λουιζιάνας.
Στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ οι νόμοι σταδιακής χειραφέτησης, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, τερμάτισαν τελικά τη δουλεία εντός αυτών των συνόρων.

Στη συνέχεια, το 1850 ήρθε ο πρώτος μεγάλος οικισμός των γιων του Magnus, οι Νορβηγοί ξεκίνησαν στις μεσοδυτικές πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου του Ουισκόνσιν, όπου ο Λίνκολν διορίστηκε Πρόεδρος. Και το 1851 οι ίδιοι οι Σουηδοί, προσκλήθηκαν ως άποικοι. Ως αποτέλεσμα αυτού, αυτοί οι σκληραγωγημένοι Σκανδιναβοί ξεκίνησαν την εκλογή του Λίνκολν και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, σφυρηλατημένοι για να απελευθερώσουν όλους από τη δουλεία. Όταν η νίκη του Αβραάμ απείλησε με διάλυση το ίδιο το έθνος, λόγω της αντίθεσης σε αυτή την ελευθερία, οι Σκανδιναβοί της Μινεσότα έστειλαν τα δύο πρώτα συντάγματα για να υπερασπιστούν την ελευθερία. Θα είχε συνεχιστεί η δουλεία στη Βόρεια Αμερική χωρίς τη Μινεσότα; Φαίνεται ότι θα το είχε κάνει και η Ένωση θα είχε παραπαίει.
Λίγο αργότερα, στη μακρινή δύση, στα σύνορα της Μινεσότα, ζούσε μια όμορφη Νορβηγίδα που ονομαζόταν Μαίρη, η οποία παρασύρθηκε από τα πόδια της από έναν άνδρα ουαλικής καταγωγής και γέννησε μια κόρη που ονομαζόταν Μπέτυ. Ήταν τόσο γοητευμένη από την τολμηρή ιστορία των στρατευμάτων της Μινεσότα που μπήκαν στον αγώνα για την αμερικανική ελευθερία που απομνημόνευσε ολόκληρη τη σύντομη ομιλία του ίδιου του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ.

Μετά από δύο ακόμη πολέμους, τους Παγκόσμιους Πολέμους, γνώρισε έναν άλλο άνδρα, τον Ντάγκλας, από το Τέξας μέσω του Μεξικού, ο οποίος ξεκίνησε ως επαγγελματίας luchador και είχε μια καριέρα ως matador στις αρένα ταυρομαχιών του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής. Αφού εισήλθε και απολύθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βγήκε και συνάντησε τη Μαρία στις μεσοδυτικές πολιτείες (προηγουμένως βορειοδυτικά) και την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκαν στις δίδυμες πόλεις που χαράχτηκαν από τους παγετώνες της Εποχής των Παγετώνων.

Μέχρι το τέλος της ζωής της σε ηλικία άνω των 100 ετών, η Μαρία μπορούσε να απαγγείλει από μνήμης εκείνη την ομιλία του Λίνκολν, και ιδιαίτερα εκείνη τη νέα γέννηση της ελευθερίας υπό τον Θεό και τον Ιησού:
«

Έτσι ώστε η κυβέρνηση του λαού, από το λαό για το λαό να μην χαθεί από τη Γη».

Η αρχαία ιστορία του Στέφανου και της Θέρων, της σκλάβας, είχε ακόμα αυτό το όνειρο – όχι χαμένο – της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, στο Minnesotum Mare Clarum. Το αμερικανικό όνειρο στη γη που επισκέφθηκε ο Amerigo Vespucci.

Το τέλος του τόμου Ι

Τόμος ΙΙ του Minnesotum Mare Clarum Το αμερικανικό όνειρο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης

Βιβλίο I – Προχωρώντας

«Στέφανος! Ξύπνα!»

Ήταν η Theron.

«Σου έχω φτιάξει ένα καλό πρωινό», συνέχισε. «Από τότε που πέθανε ο πατέρας σου, φαίνεσαι αναστατωμένος», παρατήρησε η Θερόν με ανησυχία.

Ό,τι κι αν κάνουμε, η Εκκλησία δεν φαίνεται να κάνει καμία πρόοδο ή κατεύθυνση, ο Στέφανος είχε παραπονεθεί.

«Ο πατέρας μου συμμεριζόταν τις ανησυχίες του εδώ και χρόνια ότι η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που ονειρεύονταν οι μεγάλοι Αθηναίοι στοχαστές, όπως η κοινή ανθρωπιά όλων των ανθρώπων και η σημασία της ζωής σε αρμονία με τη φύση και τη λογική, όπως παρότρυναν οι Στωικοί, ή τα έργα του Κικέρωνα για το φυσικό δίκαιο, τη δικαιοσύνη και τις ευθύνες των ηγεμόνων που πιστεύαμε ότι ήταν σημαντικές ιδέες για τη διακυβέρνηση και την ηθική στον ρωμαϊκό κόσμο – πριν από τον κατακλυσμό».

«Ναι, πριν από την κόκκινη πλημμύρα των Ρωμαίων σκλάβων στη Mare Nostra», σκέφτηκε ήσυχα η Theron.

«Και τώρα οι Ρωμαίοι τρελαίνονται οδηγώντας την ανάπτυξη νέων κοινοτήτων σκλάβων όσο είναι γνωστός ο πολιτισμός». Ο Στέφανος απέρριψε τα σχέδια κοπής μπισκότων που εγκατέστησαν τις ρωμαϊκές αρχές σε όλη τη διαδρομή δυτικά μέχρι την άκρη του γνωστού κόσμου. «Αυτό θα γίνει ο κόσμος; Αυτοαποκαλούμενες «θεότητες» που υπηρετούνται από μια τεράστια αποικία σκλάβων;»

Η Βιβλιοθήκη

«Άκουσα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για την Αλεξάνδρεια και την υπέροχη βιβλιοθήκη της», είπε η Θερόν.

«Λοιπόν, άκουσα για τον Φίλωνα», απάντησε ο Στέφανος. «Είναι ένας Εβραίος φιλόσοφος από την Αλεξάνδρεια που συνδυάζει την ελληνική φιλοσοφία με την εβραϊκή θεολογία. Όχι μόνο οι ηθικές ευθύνες των ατόμων μέσα σε μια κοινότητα τον ενδιαφέρουν, αλλά και η σχέση μεταξύ θεϊκού νόμου και διακυβέρνησης», άρχισε να ζωντανεύει ξανά. Ακόμα κάτι για ένα πάνθεον τον ενοχλούσε.

«Λοιπόν, με κάποια από την κληρονομιά μου από τον πατέρα μου και τις διασυνδέσεις μου με Έλληνες εμπόρους που έχω κάνει στην Εκκλησία, νομίζω ότι μπορούμε να πάμε στην Αλεξάνδρεια και να δούμε αν μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας πίσω από τη ρωμαϊκή ηγεμονία», αποφάσισε.

Η δουλεία χτίζει

Καθώς το τέρας της «αδίστακτης μεταχείρισης» των άλλων έξω από τη φυλή κάποιου – ή της «δουλείας», σύμφωνα με τα λόγια του Λευιτικού – μεγάλωνε και επεκτεινόταν δραματικά σε όλη τη Μεσόγειο, η οικογένεια του Στεφάνου και του δούλου τους Θέρωνα πετάχτηκε σαν βάρκα στη θάλασσα. Καθώς ο Στέφανος μεγάλωνε – και άρχισε να ψηφίζει στην Εκκλησία των Αθηνών και ανέλαβε νέους ρόλους στο εμπόριο και στην ηγεσία – ο πιστός φίλος και σκλάβος του Theron μεγάλωσε μαζί του, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση που ξεκίνησε στην Ιουδαία και άλλαξε δραστικά καθώς ο πατέρας του έχασε την ελευθερία του στην άλλη άκρη της Mare Nostrum σε ένα πεδίο μάχης στην Ιουδαία.

Στη συνέχεια, ο πατέρας του Νίκαια πέθανε μετά από μια πλήρη και ευχάριστη καριέρα ως δάσκαλος και στοχαστής, ο Στέφανος και ο Θέρων αποφάσισαν να ταξιδέψουν περαιτέρω στον ελληνιστικό κόσμο, διασχίζοντας τη Mare Nostrum στην Αίγυπτο.

Βιβλίο II - Mare Nostrum Θάλασσα Σκλαβιάς και Σωτηρίας

Ιστιοπλοΐα για την Ελευθερία

Η Μεσόγειος δεν ήταν καθαρό νερό όπως το Mare Clarum στη Μινεσότα. Αλλά ο Στέφανος και ο Θέρων ήταν έτοιμοι να διασχίσουν τα αλμυρά νερά της για να περάσουν απέναντι στην αναζήτησή τους για την ελευθερία που υποσχέθηκαν μερικοί στοχαστές και ηθικολόγοι. Τα νερά ήταν επικίνδυνα και διαβόητα τραχιά, σε αντίθεση με τα όμορφα ήρεμα ποτάμια και λίμνες που κυριολεκτικά χρησίμευαν ως σύστημα διαμετακόμισης Mare Clarum για τη Μινεσότα.

Το πλοίο βρισκόταν στα νερά του λιμανιού του Πειραιά καθώς οι δύο επιβιβάζονταν, με τον Theron να συνεργάζεται με το πλήρωμα για να φορτώσει τα υπάρχοντα του νοικοκυριού για τη μετάβαση στη Βόρεια Αφρική. Το αλμυρό νερό της Mare Nostrum ήταν ήρεμο στο λιμάνι της Αθήνας και η φόρτωση δεν ήταν επικίνδυνη. Οι δυο τους ήταν μέρος μερικών δεκάδων επιβατών στο καλοκαιρινό ταξίδι, που αναμένεται να διαρκέσει περίπου επτά ημέρες, αλλά πιθανώς περισσότερο, καθώς το Mare Nostrum θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο στο μακρύ ταξίδι προς το μεγάλο λιμάνι της Αλεξάνδρειας και την ασφάλεια (ασφαλής από τη Mare Nostrum) του φάρου του Φάρου (ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου). Η συνοδεία του Στεφάνου θα χρησιμοποιούσε το εμπορικό λιμάνι, όχι το στρατιωτικό.

Ωστόσο, το εμπορικό φορτηγό πλοίο ήταν οπλισμένο, αν και η διαδρομή στη Mare Nostrum περιπολούνταν από το ρωμαϊκό ναυτικό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το πλοίο μετέφερε φορτίο που περιελάμβανε σκλάβους. Και επίσης επειδή ένας επιβάτης θα μπορούσε κυριολεκτικά να παρασυρθεί από έναν σκλάβο όταν το πλοίο δεχόταν επίθεση από πειρατές (οι οποίοι χρησιμοποιούσαν επίσης το όνομα «Mare Nostrum», «η θάλασσά μας»! Αυτό το σκάφος μετέφερε ένοπλους φρουρούς που είχαν μισθωθεί για το ταξίδι και έφεραν σπαθιά και τόξα.

Παρά τους αιώνες κενών υποσχέσεων, η Αθήνα, ακόμη και πριν από την ήττα από τη Ρώμη, ήταν ένα ακμάζον κέντρο δουλείας, ναι δουλείας. Μια έκθεση (Άτλας του Ελληνικού Κόσμου 1980) για τον 5ο αιώνα προ Χριστού λέει ότι:

«Η δουλεία, η αγοραπωλησία ανθρώπων όπως ένας σκύλος ή ένα έπιπλο, υποτίθεται ότι εισήλθε στον ελληνικό κόσμο μέσω της Χίου, αλλά οι κάτοικοι της Χίου ισχυρίστηκαν ότι οι σκλάβοι που αγόραζαν και πουλούσαν ήταν μη Έλληνες. Ούτε ο πόλεμος, ούτε η πειρατεία, ούτε καν οι δουλοκτητικές επιδρομές, θα μπορούσαν να διατηρήσουν αποτελεσματικά τη συστηματική σκλαβιά του 5ου π.Χ. χωρίς οργανωμένο εμπόριο και οργανωμένες αγορές, και η σημασία της Χίου μπορεί να ήταν μεγάλη.

«Στην Αθήνα, οι εθνικότητες των δούλων ήταν μικτές. Ο Αριστοτέλης παρατηρεί ότι σε κάθε περιοχή όπου οι δούλοι ήταν πολυάριθμοι, μια φυλετική ανάμειξη μεταξύ τους ήταν ένας χρήσιμος αποτρεπτικός παράγοντας ενάντια στην επανάσταση των δούλων.

«Η μεγαλύτερη συγκέντρωση σκλάβων ήταν στο Λαύριο στα ορυχεία αργύρου, όπου υπήρχαν 20.000 έως 30.000, σχεδόν το ισοδύναμο του πλήρους πληθυσμού της Αθήνας, το μισό από αυτό μιας πραγματικά μεγάλης πόλης αυτής της περιόδου όπως η Μίλητος».

Ο Στέφανος εξακολουθούσε να κοιτάζει γύρω από το λιμάνι καθώς το πλοίο ήταν φορτωμένο. Τα ρηχά νερά του γαλήνιου λιμανιού έδειχναν μερικούς κυματισμούς καθώς άλλοι έμποροι μπαινόβγαιναν. Υπήρχε ένα απατηλό αεράκι. Κοιτάζοντας προς την ακτή, ο Στέφανος παρατήρησε τον Θερόν να μιλάει με έναν από τους σκλάβους που φόρτωναν το πλοίο. Φαινόταν σαν να ήξερε τον άνθρωπο.

Ο Στέφανος συνέχισε τις σκέψεις του. «Δεν μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τη δουλεία και να λειτουργήσουμε αυτό το λιμάνι ή αυτό το σκάφος», παρατήρησε. «Λοιπόν, ίσως όταν βγω στην ανοιχτή θάλασσα να καθαρίσει το μυαλό μου. Είμαι ενθουσιασμένος που αφήνω πίσω μου τη φρικτή ιστορία της σκλαβιάς της Αθήνας και κατευθύνομαι προς τις μακρινές ακτές που μου υποσχέθηκε το πνεύμα πριν από χρόνια.

Η Θερόν ήρθε κοντά του. «Τζουνταϊός», είπε.

«Τι είναι ο Ζουδαίος;» ρώτησε ο Στέφανος. «Joudaios», επανέλαβε ο Theron στην πραγματικότητα. «Joudaios είναι το όνομα του θείου μου! Του έδωσαν αυτό το όνομα στην Ιουδαία αφού αιχμαλωτίστηκε στον πόλεμο! Και είναι εδώ, σε αυτό το πλοίο!»

«Πόσο ενδιαφέρον», σκέφτηκε ο Στέφανος. «Αναρωτιέμαι αν ξέρει κάτι γι' αυτόν τον Ιησού για τον οποίο ακούω συνέχεια. Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που σταυρώθηκε, για 30 αργύρια, αλλά οι οπαδοί του εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι ζωντανός.

Λίγο μετά τη θανάτωση του Χριστού από τους Ρωμαίους και τους αντίπαλους Ιουδαίους, άρχισε να σχηματίζεται η πρώτη χριστιανική κοινότητα στην Ιερουσαλήμ, περίπου το 30 μ.Χ. Συχνά αναφέρονταν ως «Εκκλησία της Ιερουσαλήμ».

«Ο Ιουδαίος επιβεβαίωσε αυτό που είχα ακούσει στην Αθήνα, για την Εκκλησία των Ιεροσολύμων και πώς διαδίδουν το Ευαγγέλιο του Ιησού, ακόμη και μεταξύ των δούλων!» είπε ο Θερών. «Ένας από τους πραγματικούς αποστόλους του Ιησού, ο Μάρκος, βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια για περισσότερα από πέντε χρόνια», είπε η Θερόν. «Είναι ο πρώτος επίσκοπος της Αλεξάνδρειας και ο ιδρυτής της χριστιανικής εκκλησίας της Αλεξάνδρειας».

«Είχα ακούσει για εκείνη την εκκλησία από επιχειρηματικούς συνεργάτες, είπε η Theron. Είναι μια πολυσύχναστη χριστιανική κοινότητα», δήλωσε ο Στέφανος.
Ξημέρωμα στην Αλεξάνδρεια
«Στέφανε ξύπνα!» Ήταν ο Ιουδαίος, ο θείος του Θήρωνα.
«Ναι, σήκω» φώναξε στο Theron. "Κοιτάξτε αυτόν τον φάρο! Είμαστε στην Αφρική. Ο φάρος, που ονομάζεται Φάρος, είναι ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Η Αλεξάνδρεια της Αφρικής ήταν ρωμαϊκό φυλάκιο. Είχε προσαρτηθεί το 30 π.Χ. με την ήττα του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Τα Λατινικά, που θα συνέχιζαν να μιλιούνται στο Minnesotum, η επίσημη γλώσσα της πόλης Mare Clarum ήταν ακόμη η ελληνική. 331 π.Χ. και εξακολουθούσε να χρησιμεύει ως η κύρια γλώσσα για το εμπόριο, τις σπουδές και την καθημερινή επικοινωνία και ήταν η γλώσσα στην οποία γράφτηκε ο ερχομός του Ιησού στη Γη.
Έτσι χωρίς τα Ευαγγέλια η μεγάλη Αλεξάνδρεια θα ήταν απλώς ένα μπαγιάτικο πεδίο μάχης των αρχαίων. Όπως ήταν, η ιστορία θα μεταμορφώσει όλη την Ευρώπη και θα φτάσει στη Μινεσότα κοντά στην Αλεξάνδρεια. Προς το Minnesotum Mare Clarum και αφήστε πίσω τον ρούνο Kensington στην κορυφή του διαμορφωμένου από παγετώνα Νέου Κόσμου. Και οι Σκανδιναβοί θα κατέβαιναν στη Μινεσότα και θα επέκτειναν την ελευθερία, και μια κυβέρνηση που κατάργησε τη δουλεία.
Έτσι τα μαθήματα του Theron ήταν πολύ χρήσιμα για τον Stephanus.
Η πόλη στην οποία έπλεαν ο Στέφανος και η Θήρων ήταν ένα μείγμα ελληνικών, αιγυπτιακών, ρωμαϊκών και φοινικικών επιρροών. Θα χρησίμευε ως ένα είδος πνευματικού πεδίου μάχης καθώς ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός συνέχιζαν να συγκρούονται. Στο τέλος ο Ευαγγελιστής Μάρκος, ο άμεσος Μαθητής του ίδιου του Ιησού, θα έπεφτε στα χέρια ενός ειδωλολατρικού όχλου, το 73 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια.
«Από εδώ προήλθε η γλώσσα μας», είπε ο Joudaios, ο οποίος είχε ταξιδέψει γύρω από το Mare Nostrum χρόνια τώρα από τη σύλληψή του στην Ιουδαία. Είχε γίνει ένας παγκόσμιος ταξιδιώτης στον μίνι-κόσμο εκείνης της θάλασσας και ποτέ δεν ήταν σίγουρος σε ποιο λιμάνι βρισκόταν. Όμως είχε συνειδητοποιήσει ότι ακολουθούσε τις θαλάσσιες διαδρομές των διάσημων Φοινίκων αυτού που σήμερα ονομάζεται Λίβανος και των διάσημων πόλεων Τύρου και Σιδώνας.
«Ναι», συνέχισε, «οι Φοίνικες επινόησαν ένα εντελώς νέο σύστημα αλφαβήτου, αντί για εικόνες (που ονομάζουμε σφηνοειδή γραφή). Εμείς οι Έλληνες τα πήραμε και προσθέσαμε μερικά φωνήεντα για να κάνουμε ελληνικά (η ελληνική λέξη για τα ελληνικά)! Λαμπρή. Έκανε τη γλώσσα πολύ πιο χρήσιμη καθώς ο κόσμος μας επεκτεινόταν με τέτοια εκρηκτική ανάπτυξη».
«Ναι, και μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι και πήραν ό,τι είχαμε», πρόσθεσε ο Στέφανος με ντόμπρα.
«Αλήθεια, αλλά ο κόσμος μας μεγαλώνει με πραγματικά ένδοξους τρόπους, ρίχνοντας το φως της αυτοκρατορίας παντού», απώθησε ο Joudaios. «Γιατί έχω δει πράγματα…»
«Αυτός ο φάρος είναι πραγματικά εκπληκτικός», εισέβαλε ο Στέφανος.
«Πραγματικά είναι», συμφώνησε ο Τζουντάιος. "Έχω δει μερικά άσχημα λιμάνια που δεν θα ήθελα να πλησιάσω μεσημέρι. Αυτός ο φάρος όχι μόνο μας βοηθά να δούμε τα άλλα σκάφη, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί ως φάρος για τα πλοία που περνούν τη νύχτα."
«Φαίνεται ότι σου αρέσει πολύ η ιστιοπλοΐα», είπε ο σκλάβος ανιψιός Theron.
«Ναι, πρέπει να πω ότι είναι συναρπαστικό», παραδέχτηκε ο Joudaios. «Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει τίποτα σαν να φτάσω σε ένα λιμάνι Mare Nostrum και να βάλω τα πόδια μου σε ξηρά.»
Έμοιαζε να σκέφτεται για λίγο μόνος του. Τότε ο Ιουδαίος εξέπληξε τους ταξιδιώτες. "Προσπάθησα να δραπετεύσω. Πήρα το δρόμο μου σε ένα μικρό σκάφος και υπέγραψα. Η πλεύση για την ελευθερία ήταν υπέροχη, η ανοιχτή θάλασσα και ο ένδοξος πρωινός ήλιος. Αλλά με συνέλαβαν και με έβαλαν στη φυλακή οι ρωμαϊκές αρχές."
«Συνάντησα ενδιαφέροντα άτομα εκεί». Ο Τζουδαίος παρατήρησε τα έκπληκτα βλέμματα των ταξιδιωτών. Στη συνέχεια εξήγησε, "Η Ιουδαία ήταν ένα χωνευτήριο ιδεών για αιώνες. Πολύ κοντά στα παλιά φοινικικά κέντρα. Αλλά από τότε που έφτασαν οι Μακεδόνες, οι Ισραηλίτες τους πολέμησαν και αντιστάθηκαν στις ανήθικες παγανιστικές ιδέες τους. Και μια συγκεκριμένη προσωπικότητα από την αγροτική Καπερναούμ, έναν οικισμό που ονομάζεται Βηθλεέμ, ήρθε με πολύ νέες ιδέες. ένδοξοι τρόποι Όχι οι σκλάβοι και τα αφεντικά τους».
«Δηλαδή πιστεύετε ότι είναι Θεός, όπως ισχυρίστηκαν οι οπαδοί του;» ρώτησε η Θερόν.
"Τους συνάντησα στις φυλακές και στα πλοία και πιστεύω ότι έρχονται εδώ στην Αλεξάνδρεια. Φέρνουν ιδέες ελευθερίας, ισότητας όλων των λαών και αλλαγής ζωών και κόσμου. Είναι τόσο ισχυρός όσο ο Θεός που διακηρύσσουν", απάντησε σοβαρά ο Τζουδαίος.
«Ναι, μερικές φορές ονειρευόμουν τέτοια πράγματα στην Αθήνα», απάντησε ο Στέφανος αφού τα άκουσε όλα αυτά. «Αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρξει ένας νέος, πολύ διαφορετικός κόσμος μακριά από αυτό το Mare Nostrum», είπε αόριστα, κοιτάζοντας λίγο τη Theron και χωρίς να τολμήσει να μιλήσει για το Minnesotum, Mare Nostrum.
«Ήρθαμε στην πραγματικότητα εδώ αναζητώντας τις ιδέες της ελευθερίας για τις οποίες μιλούσαν οι Έλληνες ονειροπόλοι πριν από τη βάναυση, «χρυσή εποχή» της Αθήνας», κατέληξε.
Οι τρεις τους τελείωσαν την τυχερή τους συζήτηση καθώς το πλήρωμα έπρεπε να προετοιμαστεί για να αποπλεύσει και να ελλιμενίσει στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.